“Sorry, ik heb je een tijdje ontweken” zei een vriendin tegen me
Dit is waarom ik al een paar weken niets gehoord had:
“Ik was bang voor je vragen. Je bent altijd zo’n spiegel en dat kon ik nog even niet aan…”
Ik heb nog geen jarenlange ervaring als coach.
Ik ben dus ook niet de beste.
Ik ben een opleiding tot coach gaan volgen, omdat ik van mijn omgeving terugkreeg dat het van nature kwam. Maar:
– Ik wilde niet tot de zelfbenoemde coaches horen
– Niemand wil door een kwakzalver gecoacht worden
Wat ik wel wilde was mensen professioneel tot nieuwe inzichten helpen komen. Mensen helpen om:
– Meer vrijheid
– Meer zelfvertrouwen
– Meer energie te laten voelen.
En ik heb geleerd: coachen is een vak.
De opmerking bovenaan deze post is van een vriendin die middenin een pittige situatie zat.
Écht goede vragen zijn soms lastig te beantwoorden.
De antwoorden kunnen weleens heel confronterend zijn.
En soms is het gewoon de tijd nog niet…
Maar er komt een moment dat de last te groot wordt. Dat je voelt dat je wél behoefte hebt aan iemand die jou de moeilijke vragen stelt. Want die geven de antwoorden en inzichten die je nodig hebt om verder te komen.
Het moment dat die inzichten op het gezicht verschijnen?
Dát is het moment waar ik zó blij van word: zichtbare ontlading.
– De vonk verschijnt weer
– Het vuurtje gaat aan
– De twinkeling in de ogen komt terug
De vraag aan jou is: is het al tijd voor die eerste stap?
Geef een reactie